به نام آنکه عشق را آفرید

 وقتی که یادی از تو             بر چشم من نظر کرد
خو کرده ی قفس را             بد بخت و دربدر کرد
من آنکه بوده عمری                مانده ز کاروان ها
دستان بی پناهم ....                  امید یک نفر کرد
گفتم خدای شب ها                شاید به من نظر کرد
افسوس که گریه هایم               تکرار بی ثمر کرد
گفتم گناه من بود                    دل با گناه سر کرد
گفتند مرا که خاموش             آنچه که شد قدر کرد
گفتم خداست شاهد                     بر مردمان عالم
بشنید صدای من را               بر درد من نظر کرد
داد آنچه دل طلب کرد             یار از دلم سفر کرد
از آن زمان که او رفت            دلم قصدی دگر کرد
تا آن زمان که آید                 از جان من حذر کرد

 وقتی تو نیستی

مهتاب می خوام برای چی وقتی تو نیستی تو شبم

اسما برام غریبه اند اسم توئه روی لبم

وقتی که با من نباشی دریا قشنگی نداره

رنگین کمون آسمون راهای رنگی نداره

خورشید و لازم ندارم نور نگاه تو بسه

که هر طلوع و هرغروب اندازه ی یک نفسه

سفر چه بی معنی میشه وقتی تو نیستی همسفر

حالا که همرام نمی یای قلبمو با خودت ببر

سکوت جاده و شب و بدون تو دوست ندارم

گوش ماهی های ساحل و به یاد  تو جا میذارم

عاشق                           عاشق تر

نبود در تار و پودش           دیدی گفت عاشقه عاشق

@@@@@@@@   نبودش  @@@@@@@@@@

امشب همه جا حرف  از آسمون و مهتابه  ،  تموم خونه دیدار این خونه

فقط  خوابه ، تو که رفتی هوای  خونه تب داره  ،  داره  از درو دیوارش غم

عشق تو می باره ، دارم می میرم از بس غصه خوردم ،  بیا بر گرد تا ازعشقت

نمردم، همون که فکر نمی کردی نمونده پیشت، دیدی رفت ودل ما رو سوزوندش

حیات خونه دل می گه درخت ها همه خاموشن، به جای کفتر و  گنجشک  کلاغای

سیاه پوشن ،  چراغ  خونه  خوابیده  توی  دنیای خاموشی  ،   دیگه  ساعت رو

طاقچه شده کارش فراموشی  ،  شده کارش فراموشی  ،  دیگه  بارون  نمی

باره  اگر چه  ابر سیاه  ،  تو که  نیستی  توی  این خونه ،   دیگه  آشفته

بازاریست  ،  تموم  گل ها  خشکیدن مثل خار بیابون ها ،  دیگه  از

رنگ  و رو رفته ، کوچه و خیابون ها ،،، من گفتم و یارم گفت

گفتیم و سفر کردیم،از دشت شقایق ها،با عشق گذرکردیم

گفتم اگه من مردم ، چقدر به من وفاداری، عشقو

به فراموشی ،چند روزه تو می سپاری

گفتم که تو می دونی،سرخاک

تو می میرم ، ولی

تا لحظه مردن

نمی گیرم

دل از

تو

دل من یه قفله اما دست تو مثل کلیده

می خوام از تو بنویسم کاغذام همش سفیده

یه سوال عاشقونه بگه هر کسی می دونه

اونکه دادم دل و دستش چرا دل به من نمی ده ؟

چه قدر دعا کنم من خدا رو صدا کنم من

دست من به آسمونه نیمه شب دم سپیده

گفتم از عشق تومی خوام سر بذارم به بیابون

گفت تو عاقل تر از اینی این کارا از تو بعیده

التماس کردم که یک شب لااقل بیا تو خوابم

گفت که هذیون رو تموم کن انگاری تبت شدیده

گفتم آرزو دارم تو مال من بشی یه روزی

گفت تو این دنیای بی رحم کی به آرزوش رسیده

اونی رو که دوست نداری دنبالت میاد تا آخر

اونی که دنبالشی تو چرا دائم ناپدیده

تو از اون روزی که رفتی دل من دیوونه تر شد

رنگ من که هیچی زیبا رنگ آسمون پریده

سرنوشت گریه نداره خودت این رو گفتی اما

تو دل من نمی دونم چرا باز یه کم امیده

تو من رو گذاشتی رفتی اما می خوام بنویسم

چه قدر واسم عزیزه اونکه از من دل بریده  

هر که دایم نیست ناپروای عشق

او چه داند قیمت سودای عشـــــــق

عشــــــــــــق را جانـــــــــی بباید بیقرار

در مـــــــیان فتنـــــه سر غوغای عشــــــق

جمــــــــله چون امــــروز در خـــــــــــود مانده‌اند

 کـــــــــس چـــــــه داند قیمت فردای عشـــــــــــق

دیـــــــــــده‌ای کــــــــو تا ببــــینـــــــــــد صــــــــــــد هزار

والـــــــه و سرگــــــــــشته در صــــــــحرای عشـــــــــــــــــق

بـــــــــــــــــــس سر گردنکشــــــــــــــــــــــــــــان کاندر جهـــــــــــان

پســـــــــــــــــت شد چون خــــــــــــاک زیرپای عشــــــــــــــــــــــــــــــــــق

در جهـــــــــــــــــان شوریدگـــــــــــــــان هســــــــــــــــــــــــتند و نیســــــــــــــــت

هر کــــــــــــــــه او شـــــــــــــــــــــــوریده شد شـــــــــــــــــــــیدای عشــــــــــــــــــــــــق

چــــــــــــــــــــــــــــــون که نیســــــــــــــــــــــــــت از عشـــــــــــــــــــــــــــق جـانت را خبر

کـــــــــی بود هرگــــــــــــــــــــز تو را پـــــــــــــــــــــــروای عشـــــــــــــــــــــــــــق

عـــــــــــاشقان داننـــــــــــد قدر عشـــــــــــــق دوســــــــــــــــــــــــــــــت

تو چــــــــه دانـــــــــی چون نـــــــه‌ای دانای عشـــــــــــــــــــــق

چشــــــــــــــــــم دل آخــــــــر زمانــــــــی باز کـــــــــــــن

تا عــــــــــجایب بینـــــــــــی از دریا عشـــــــــــــــــق

در نشـــــــــیب نیســـــــــــــــتی آرام گــــــــیر

تا بـــــــــرآرندت به سر بالای عشــــــــق

خیز ای عطار و جان ایثار کـــــــــــــن

زانکه در عالم تویی مولای عشق

یادمان باشد اگر خاطرمان تنها ماند

                                                            طلب عشق ز هر بی سر و پایی نکنیم...

یادمان باشد اگر این دلمان بی کس ماند

                                       طلب مهر ز هر چشم خماری نکنیم...

یادمان باشد که دگر لیلی و مجنونی نیست

                                   به چه قیمت دلمان بهر کسی چاک کنیم...

یادمان باشد که در این بحر دو رنگی و ریا

                                           دگر حتی طلب آب ز دریا نکنیم...

یادمان باشد اگر از پس هر شب روزیست

                                         دگر آن روز پی قلب سیاهی نرویم...

یادمان باشد اگر شمعی و پروانه به یکجا دیدیم

                                          طلب سوختن بال و پر کس نکنیم...

شاگردی از استادش پرسید: عشق چست؟

استاد در جواب گفت:به گندم زار برو و پر خوشه ترین شاخه را بیاوراما در هنگام عبور از گندم زار، به یاد داشته باش که نمی توانی به عقب برگردی تا خوشه ای بچینی
شاگرد به گندم زار رفت و پس از مدتی طولانی برگشت.استاد پرسید:چه آوردی؟ و شاگرد با حسرت جواب داد:هیچ! هر چه جلو میرفتم، خوشه های پر پشت تر میدیدم و به امید پیدا کردن پرپشت ترین، تا انتهای گندم زار رفتم

گفتاستاد: عشق یعنی همین 

شاگرد پرسید: پس ازدواج چیست؟

استاد به سخن آمد که:به جنگل برو و بلندترین درخت را بیاور اما به یاد داشته باش که باز هم نمی توانی به عقب برگردی

شاگرد رفت و پس از مدت کوتاهی با درختی برگشت. استاد پرسید که شاگرد را چه شد و او در جواب گفت:به جنگل رفتم و اولین درخت بلندی را که دیدم، انتخاب کردم. ترسیدم که اگر جلو بروم، باز هم دست خالی برگردم

گفت استاد:ازدواج هم یعنی همین

در عشق اگر عذاب دنیا بکشی    با اشک به دیده طرح دریا بکشی

تا خلوت من هزار غربت باقی است   تنها نشدی که درد تنها بکشی ...